Πανελλήνιες: Θετική Κατεύθυνση θέλω να πάω αλλά… δε μπορώ τη Φυσική!

– Σκέφτομαι να πάω θετική στις Πανελλήνιες γιατί δεν μπορώ τα Αρχαία, λέει ένας μαθητής. – Κι εγώ θετική θα πάω αν και δεν μπορώ τη Φυσική, προσθέτει ένας άλλος.

Στην εκπαιδευτική διαδικασία, στο μάθημα, στις πανελλήνιες, η αλληλεπίδραση με τους μαθητές και τις μαθήτριες είναι μια διαρκής άντληση επιχειρημάτων, επίκλησης στο φιλότιμο, ανάδειξης της αναγκαιότητας και συζήτησης επί παντός επιστητού, από ό,τι σχετίζεται αμιγώς με το μάθημα μέχρι θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος. ( Κύριε, ποια ομάδα θα πάρει την Ευρωλίγκα;).

Αγωνίες, φόβοι, φιλοδοξίες αναμιγνύονται στις σκέψεις των εφήβων δημιουργώντας μια συνισταμένη αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας, χαράς και λύπης, αγωνίας για το μέλλον αλλά και αδράνειας.

– Κι εγώ θετική θα πάω αν και δεν μπορώ τη Φυσική, προσθέτει ένας άλλος.

– Εγώ είμαι ήδη θετική αλλά η Φυσική με δυσκολεύει πολύ, δεν την μπορώ καθόλου, συμπληρώνει μια μαθήτρια.

Ο παραπάνω διάλογος – θα μπορούσε να – είναι πραγματικός. Πάντα προβληματίζει ο τρόπος που πρέπει να χειριστούμε ως εκπαιδευτικοί μια παρόμοια κατάσταση.

 Ας δούμε μερικούς από αυτούς τους τρόπους.

Σύμφωνα με το μοντέλο της χρησιμοθηρίας, πρέπει να μαθαίνεις ό,τι σου είναι χρήσιμο. Θέλεις να περάσεις ιατρική; Άσε στην άκρη τα Αρχαία και ασχολήσου με τα μαθήματα στα οποία εξετάζεσαι. Θέλεις να σπουδάσεις στο πολυτεχνείο;

 Ασχολήσου με τα αντίστοιχα μαθήματα και με τα υπόλοιπα μην ασχολείσαι καν. Θέλεις φαρμακευτική αλλά δεν μπορείς τη Φυσική; Να μπορέσεις, είσαι υποχρεωμένος ή υποχρεωμένη να ασχοληθείς σοβαρά. Διαφορετικά, ας πήγαινες ΕΠΑ.Λ.

 Δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς θέλεις αλλά και δεν μισείς ιδιαίτερα κάποιο μάθημα; Πήγαινε οικονομικά, τουλάχιστον θα γλιτώσεις από τη Φυσική.

Η αλληλεπίδραση με τους εφήβους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και βαρυτική υπό την έννοια ότι νομίζουμε ότι ξέρουμε αρκετά γι’ αυτούς, αλλά είναι πολλά αυτά που μας διαφεύγουν.

Ας δούμε το μοντέλο του επαγγελματία μαθητή. 

Είναι καλός σε όλα. Από το Γυμνάσιο ακόμα έχει καλούς βαθμούς, διαβάζει μόνος του καθημερινά με σύστημα και συνέπεια, δεν τον επηρέασε η τηλεκπαίδευση, έχει τους στόχους του και ξέρει ότι μπορεί να τους πετύχει.

 Διαβάζει όλα όσα χρειάζονται για το σχολείο, επιλέγει την κατεύθυνση που μπορεί να τον οδηγήσει στην πιο υψηλόβαθμη σχολή και πράγματι περνάει τελικά σ’αυτήν.

– Ευχαριστώ τους καθηγητές μου, τους γονείς μου και τώρα είμαι έτοιμος να ξεκινήσω έναν νέο κύκλο, τον οποίο σκοπεύω να κλείσω ακριβώς στα χρόνια που πρέπει, ώστε να ανοίξω νέους, τους οποίους επίσης θα κλείσω προβλεπόμενα.

Και, πράγματι, το πετυχαίνει. 

Ίσως αυτό το μοντέλο μαθητή αποτελεί χαρά για κάθε διδάσκοντα – μπορεί και όχι – και σίγουρα η συμβολή του στην επιτυχία του μαθητή είναι καθοριστική. Εδώ, λοιπόν, δεν χρειάζεται ιδιαίτερος χειρισμός, η δουλειά τρέχει από μόνη της.

Συνέχεια με το μοντέλο του αμφισβητία μαθητή.

 Διαβάζει ό,τι του αρέσει, θεωρεί το υπάρχον σχολείο βαθμοθηρικό, θα ήθελε να διδάσκεται με άλλες μεθόδους, ιδανικά χωρίς να εξετάζεται και επιλέγει να σπουδάσει αυτό που του αρέσει, κάνοντάς το με το δικό του τρόπο και μόνο επειδή το θέλει.

Έχει διαβάσει εξωσχολικά βιβλία, βρίσκει τη σχολική ύλη βαρετή αλλά, αν το θελήσει, μπορεί να γράψει πολύ καλά στις εξετάσεις. Αυτή η περίπτωση μαθητή ίσως είναι η πιο απαιτητική διότι πρέπει να συμβιβάσεις αντικρουόμενες καταστάσεις.

Στα προαναφερθέντα μοντέλα μπορούν, σίγουρα, να προστεθούν κι άλλα ή να υπάρξει κάποιος συνδυασμός αυτών.

Τι χρειάζεται, όμως πραγματικά; Τι είναι αυτό που αν υπήρχε θα έλυνε πολλές από τις δύσκολες καταστάσεις.

Μία λέξη: Έμπνευση.

 Δίδαξε αυτό που θέλεις σαν να το διδάσκεις στο γιο σου. Ανάλυσέ το χωρίς να το υπεραπλουστεύεις, κατάλαβέ το σε βάθος και εξήγησέ το όσο πιο κατανοητά μπορείς, δείξε βίντεο, φωτογραφίες, κάνε πείραμα, παρακίνησε τα παιδιά να ενδιαφερθούν, συμπερίλαβέ τα στο παιχνίδι της γνώσης, δείξτους ότι για να μάθουν πρέπει να συμμετέχουν ενεργά.

Πες τους και εννόησέ το ότι όλο αυτό δεν σχετίζεται με τις εξετάσεις, απάλλαξέ τους από τη βαθμοθηρία και κέρδισέ τους με την αγάπη σου για το αντικείμενό σου.

Γίνεται; Στο υπάρχον ελληνικό σχολείο; 

 Πολλοί συνάδελφοι το προσπαθούν, κάποιοι το έχουν ήδη καταφέρει. Απ’ αυτούς αντλούμε έμπνευση, αυτοί είναι το σχολείο. Αξίζει να δώσουμε στα παιδιά τον καλύτερο μας εαυτό; Οφείλουμε να το κάνουμε να αξίζει!

[Πηγή :alfavita.gr]